Stal Gorzów

Pomimo tego, że Stal Gorzów utożsamiana jest głównie z żużlem, klub znajduje również czas i miejsce dla innych sekcji sportów drużynowych.

Piłka ręczna:

Stal Gorzów Wielkopolski – polski męski klub piłki ręcznej, reaktywowany w 2014 w Gorzowie Wielkopolskim. W sezonie 2015/2016 awansował do I ligi.

W okresie PRL w Stali Gorzów Wielkopolski funkcjonowała drużyna piłki ręcznej. W drugiej połowie lat 80. występowała ona w najwyższej klasie rozgrywkowej. Dwukrotnie awansowała również do finału Pucharu Polski, zajmując w nim 2. (1988) i 3. miejsce (1986). W 1991 zespół przestał istnieć.

Sekcję piłki ręcznej w Stali reaktywowano w 2014. Nowy zespół przystąpił do rozgrywek III ligi, uzyskując w sezonie 2014/2015 awans do II ligi. W listopadzie 2015 sponsorem tytularnym klubu została Kancelaria Andrysiak. W sezonie 2015/2016 Stal wygrała 25 z 26 meczów, zajmując 1. miejsce w II lidze i awansując do I ligi. W rywalizacji z najgroźniejszym rywalem – GKS Żukowo, którego wyprzedziła w końcowej klasyfikacji o jeden punkt – odniosła zwycięstwo w pierwszej rundzie (27:25) i zanotowała porażkę w rundzie rewanżowej (25:30).

Futbol Amerykański:

W Gorzowie Wielkopolskim istnieje również sekcja Futbolu Amerykańskiego. Drużyna występująca pod nazwą Stal Gorzów Grizzlies bierze udział w rozgrywkach Polskiej Ligi Fubolu Amerykańskiego. Oprócz samej drużyny płynnie rozwija się również akademia futbolu amerykańskiego.

Siatkówka:

Drużyna Stali Gorzów bierze również udział w Gorzowskiej Amatorskiej Ligi Piłki Siatkowej. Drużyna w ubiegłym sezonie zdobyła mistrzostwo ligi i jak sam prezes Stali Gorzów – Ireneusz Maciej Zmora przyznaje, w najbliższym okresie planowane jest stworzenie drużyny występującej w oficjalnych rozgrywkach PZPS.

Akademia Piłkarska:

Ostatnią inicjatywą Stali Gorzów jest prowadzenie akademii piłkarskiej dla najmłodszych. Utworzenie akademii ma na celu zrzeszenie i szkolenie jak największego grona najmłodszych adeptów piłki nożnej. Jest to pierwszy z wielu etap planu stworzenia profesjonalnego klubu piłkarskiego bazującego na własnych wychowankach.

Edward Jancarz urodził się 20 sierpnia 1946 roku w Gorzowie, z którym to miastem był związany przez całą karierę w Polsce. Swoją przygodę ze sportem żużlowym rozpoczął w połowie lat sześćdziesiątych. Jego pierwszym trenerem był Kazimierz Wiśniewski, były zawodnik gorzowskiego klubu, następnie trafił pod opiekę Edmunda Migosia (któremu kontuzja nogi przerwała karierę w 1971 roku).

Na arenie międzynarodowej dziesięciokrotnie uczestniczył w finałach indywidualnych mistrzostw świata (w latach 1968-1969,1973-1977, 1981-1982). Najlepsze miejsce zajął w swoim pierwszym starcie – w 1968 w Göteborgu zdobył 11 punktów i po biegu dodatkowym zdobył brązowy medal. Siedmiokrotnie reprezentował Polskę w finałach mistrzostw świata par, zdobywając cztery medale tych rozgrywek: srebrny w 1975 z Piotrem Bruzdą oraz srebrny w 1980 i dwa brązowe w 1979 i 1981 z Zenonem Plechem.

Sześciokrotnie stawał na podium indywidualnych mistrzostw Polski: dwukrotnie zdobywał tytuł mistrzowski (1975, 1983), raz zdobył srebro (1974), a trzykrotnie był trzeci (1968, 1976, 1981). Również sześciokrotnie zajmował miejsca na podium turniejów o „Złoty Kask” (I miejsce w latach 1969, 1972, 1975; II miejsce w 1973 i 1976 oraz III miejsce w 1974). Jeszcze jako junior, w 1967 roku zdobył „Srebrny Kask”.

Przez całą karierę sportową związany był z macierzystym klubem – Stalą Gorzów. Karierę zakończył organizując w Gorzowie Wielkopolskim turniej pożegnalny w 1986 roku. Następnie próbował swoich sił jako trener, współpracując ze Stalą i KKŻ Krosno, był także przez krótki czas trenerem kadry narodowej.

Zmarł 11 stycznia 1992 roku. Podczas kłótni domowej (po zakończeniu kariery często nadużywał alkoholu) został śmiertelnie ugodzony nożem przez drugą żonę, Katarzynę. Od 1992 w Gorzowie Wlkp. rozgrywany jest coroczny Memoriał im. Edwarda Jancarza. Jego imię nosi gorzowski stadion żużlowy oraz jedna z gorzowskich ulic.

Jancarz jest pierwszym żużlowcem na świecie, któremu postawiono pomnik. Uroczyste odsłonięcie nastąpiło w grudniu 2005 roku w Gorzowie Wielkopolskim.

Klub sportowy „Stal” dysponował własnym, 395-metrowym torem od lipca 1951 roku. W późniejszym czasie tor i stadion były wielokrotnie przebudowywane i modernizowane (największe modernizacje miały miejsce w 1969, 1981, 2000 i 2007 roku).

Pierwszą imprezą na torze przy ul. Śląskiej był turniej o Stalowy But, który zakończył się zwycięstwem Tadeusza Stercela, przed Kazimierzem Wiśniewskim i Marianem Kaiserem. Pierwszy mecz ligowy rozegrano 29 maja 1955 roku – z Kolejarzem Ostrów Wielkopolski (21:29). Pierwszymi oficjalnymi międzynarodowymi zawodami był rozegrany 6 czerwca 1971 roku półfinał kontynentalny indywidualnych mistrzostw świata w których zwyciężył Giennadij Kurilenko.

Do chwili przedostatniej przebudowy długość toru wynosiła 360 metrów, a stadion był w stanie pomieścić ok. 12 000 widzów. Po skróceniu toru do obecnych 329 metrów i dobudowaniu górnej trybuny, pojemność nowego obiektu to 15 024 miejsca.

Rekord gorzowskiego toru łącznie do tej pory ustalano 62-krotnie. Pierwszym rekordzistą był Paweł Waloszek (3 października 1954 roku) – 85,1 sek. Aktualnym jest duńczyk Niels K. Iversen – 58,00 sek. Najczęściej rekord toru ustanawiał Tomasz Gollob – 8-krotnie.

Od roku 2014 na koronie stadionu, na szlaku komunikacyjnym na prostej przeciwległej do startu na tzw. Alei Gwiazd Żużlowych – umieszczane są tablice zawodników, którzy mieli znaczący wpływ na tworzenie historii klubu. Obecnie tablic jest 7, a pierwszym uhonorowanym został Tomasz Gollob.

Skład Podstawowy:

1. Niels Kristian Iversen (Dania)
2. Michel Jepsen Jensen (Dania)
3. Matej Zagar (Słowenia)
4. Przemysław Pawlicki (Polska) – Kapitan
5. Krzysztof Kasprzak (Polska)
6. Bartosz Zmarzlik (Polska)
7. Adrian Cyfer (Polska)

Rezerwowi:

1. Oliver Bernzton (Szwecja)
2. Hubert Czerniawski (Polska)
3. Kamil Nowacki (Polska)
4. Łukasz Kaczmarek (Polska)
5. Rafał Karczmarz (Polska)
6. Marcel Studziński (Polska)
7. Alan Szczotka (Polska)