Klub sportowy „Stal” dysponował własnym, 395-metrowym torem od lipca 1951 roku. W późniejszym czasie tor i stadion były wielokrotnie przebudowywane i modernizowane (największe modernizacje miały miejsce w 1969, 1981, 2000 i 2007 roku).
Pierwszą imprezą na torze przy ul. Śląskiej był turniej o Stalowy But, który zakończył się zwycięstwem Tadeusza Stercela, przed Kazimierzem Wiśniewskim i Marianem Kaiserem. Pierwszy mecz ligowy rozegrano 29 maja 1955 roku – z Kolejarzem Ostrów Wielkopolski (21:29). Pierwszymi oficjalnymi międzynarodowymi zawodami był rozegrany 6 czerwca 1971 roku półfinał kontynentalny indywidualnych mistrzostw świata w których zwyciężył Giennadij Kurilenko.
Do chwili przedostatniej przebudowy długość toru wynosiła 360 metrów, a stadion był w stanie pomieścić ok. 12 000 widzów. Po skróceniu toru do obecnych 329 metrów i dobudowaniu górnej trybuny, pojemność nowego obiektu to 15 024 miejsca.
Rekord gorzowskiego toru łącznie do tej pory ustalano 62-krotnie. Pierwszym rekordzistą był Paweł Waloszek (3 października 1954 roku) – 85,1 sek. Aktualnym jest duńczyk Niels K. Iversen – 58,00 sek. Najczęściej rekord toru ustanawiał Tomasz Gollob – 8-krotnie.
Od roku 2014 na koronie stadionu, na szlaku komunikacyjnym na prostej przeciwległej do startu na tzw. Alei Gwiazd Żużlowych – umieszczane są tablice zawodników, którzy mieli znaczący wpływ na tworzenie historii klubu. Obecnie tablic jest 7, a pierwszym uhonorowanym został Tomasz Gollob.
